Zorgstaking stelt tegenstelling tussen kwalitatieve zorg en winstbejag op scherp.
De BBTK bracht in de rand van het Uni Global Congress in Philadelphia (27 – 30 augustus) een solidariteitsbezoek aan de ruim 1.700 stakende zorgwerkers van het Robert Wood Johnson Universitair Ziekenhuis. Zij legden begin augustus het werk neer tegen besparingen op de personeelsbezetting en blijven hun acties volhouden. De staking wordt geleid door de United Steel Workers, een Amerikaanse vakbond die in heel diverse sectoren actief is, waaronder de gezondheidszorg.
De personeelsbezetting in het ziekenhuis is gedaald tot onder een niveau dat veilig werken garandeert, zowel voor de patiënten als voor het personeel zelf: het zogenaamde ‘safe staffing’. In België omschrijven we dat als de ‘minimale bezetting’. De Raad van Bestuur besliste namelijk te besparen op de personeelsbezetting om de winst te maximaliseren. .
Het personeel klaagt dit aan en laat weten dat het menens is door te staken. De actievoerders bezetten 24u per dag en 7 dagen per week stakingsposten aan elke in- en uitgang van het ziekenhuis. Niet om patiënten en werkwilligen tegen te houden, maar wel om een constante aandacht te vragen voor hun verzuchtingen.
De directie weigert nog steeds in te gaan op de eisen van het personeel en zette een ware lastercampagne in tegen de stakers en hun syndicale woordvoerders. Er zijn geen verdere onderhandelingsrondes gepland en de werkgever stopte ook de betalingen van de premies voor de ziekteverzekering van het personeel. De actievoerders en hun gezinsleden zijn hierdoor sinds 1 september niet langer gedekt voor hun medische uitgaven. Dit betekent dat het onbetaalbaar is voor hen om medische zorg te krijgen. De Verenigde Staten kent immers geen systeem van mutualiteiten en een sociale zekerheid zoals wij die in België wel hebben uitgebouwd. Amerikanen die niet verzekerd zijn via een collectieve polis bij hun werkgever, moeten zichzelf privé verzekeren of zijn simpelweg niet beschermd tegen de torenhoge medische facturen. Een private verzekering kost er maandelijks vlot tussen de € 850 en € 2400 voor een gemiddeld gezin. Onverzekerd kost een kleine consultatie bij een huisarts ongeveer € 75, een doktersbezoek met een bloedafname kost er snel € 750, een medisch onderzoek na pakweg een insectenbeet kost meer dan € 930!
Hiermee worden een aantal pijnlijke uitwassen van commercialisering en het gebrek aan sociaal vangnet in de VS heel erg duidelijk. Bovendien is er een groot gebrek aan een wettelijk kader voor gestructureerd sociaal overleg met de vakbonden. Ziekenhuizen zijn er winstgevende bedrijven waar de winsten prioriteit hebben boven de zorg voor de patiënt en het personeel. Zowel op vlak van pensioenopbouw als terugbetaling van medische kosten ben je als Amerikaanse burger volledig overgeleverd aan de vrije markt en de goodwill van je werkgever. De vakbonden moeten de werkgever aan tafel dwingen via stakingen en acties, er bestaat geen degelijk wettelijk kader dat beide partijen tot onderhandelingen aanmaant.
De wet van de sterkste heerst er overal: in de verhouding tussen de werkgever en de individuele werknemer, tussen de directie en de vakbonden, het individu tegenover commerciële bedrijven en verzekeringsmaatschappijen, de politiek tegenover de bedrijven.
Evert Persoon, onze federaal secretaris voor de socialprofitsectoren, bezocht de stakingspiketten samen met tientallen andere vakbondsvertegenwoordigers uit verschillende landen en uit alle continenten, die verenigd zijn binnen Uni Global Union. Een aantal woordvoerders van de vakbonden richtten zich tot het personeel, om steun te betuigen, solidariteit te tonen, de stakers op te roepen vol te houden en de werkgever op te roepen tot échte sociale dialoog met de Amerikaanse vakbondscollega’s.
Evert Persoon: “Terwijl jullie directie- en bestuursleden binnen in hun veilige thuis de winsten aan het tellen waren, stonden jullie als personeel met beide voeten hier, in de modder, onze oorlog te voeren tegen de Covid-pandemie. Zonder degelijk beschermingsmateriaal, met risico voor jullie eigen leven en met het risico op besmetting van jullie
dierbaren thuis. Jullie deden extra shiften, zagen collega’s uitvallen, en deden daarom nog wat extra shiften.”
“Jullie werden helden genoemd door sommigen, supermannen-en vrouwen door anderen. Maar voor mij waren jullie geen helden tijdens de pandemie. Want superhelden hebben een keuze….en jullie hadden die niet! Jullie zijn niet enkel helden tijdens een crisis , jullie zijn helden, elke dag!”.
“De BBTK roept de werkgever, ook namens UNI Global Union, op om aan tafel te gaan met jullie vakbonden en onderhandelingen te voeren. Om hun respect te tonen voor jullie werk, een degelijk loon te betalen, en vooral te zorgen dat jullie met voldoende collega’s zijn om op een veilige en menselijke manier zorg te bieden aan jullie patiënten. In plaats van dreigementen te uiten en chantage te plegen via het stopzetten van jullie ziekteverzekering en het besmeuren van de vakbondsleiders.”
De solidariteit van de lokale gemeenschap en het doorzettingsvermogen van de stakers was zeer opmerkelijk en verwarmde ons syndicale hart. De stakers bezetten de piketten dag en nacht, brengen hun kinderen en familie mee naar het piket en laten zich niet kennen door de tastbare aanvallen van de werkgever. De lokale gemeenschap én de lokale kleine handelaars tonen elke dag hun steun door grote en kleine gebaren: ze brengen voeding, water, materiaal om de pancartes en spandoeken te maken. Er wordt voor de stakers gekookt, burgers doen financiële en materiële schenkingen, tonen hun steun door te claxonneren in het passeren met de auto, enz..
De BBTK was getuige van de lelijkste en de mooiste kant van de Amerikaanse samenleving. Het doorgeslagen neoliberale beleid, het gebrek aan een sociaal vangnet en sociale voorzieningen, de almacht van aandeelhouders en het geld, het gebrek aan een wettelijk kader voor sociaal overleg enerzijds. Maar daar tegenover mochten we proeven van de warmte en de kracht van de individuele en collectieve solidariteit, de kracht en de steun die de vakbonden genieten, de overtuiging dat we deze strijd gaan winnen, het doorzettingsvermogen en het gevoel dat we zo goed kennen: